اوتیسم و راه های بهبود آن با ورزش

حتما تا به حال اصطلاح اوتیسم را شنیده اید، اوتیسم یک نوع اختلال عصبی است که بر نوع رفتار بسیار تاثیرگذار می باشد، در ادامه با اوتیسم و علائم آن و تاثیر حرکات ورزشی بر آن آشنا خواهید شد.

اوتیسم یک نوع بیماری پیچیده عصبی است که باعث بروز اختلال در رفتار و حرکات و مهارت های اجتماعی می شود، کودکانی که دچار اوتیسم هستند اصولاً رفتار های تکراری زیادی از خود بروز می دهند علاوه بر رفتار تکراری از کلمات تکرار شونده زیادی استفاده می کنند، در برخورد با دیگران  و تماس برقرار کردن مخصوصا تماس چشمی نا توان هستند، در حفظ مکالمه به مشکل بر میخورند، الگو های صحبتی غیر معمول دارند مانند صحبت کردن همانند یک ربات و….

پزشکان متخصص بسیاری از موارد را در بروز این اختلال موثر میدانند از جمله؛

• سن بالای پدر و مادر
•  ژنتیک
• استفاده از برخی از داروها در طول بارداری
• نقص آنزیمی
• اختلالات متابولیسمی مادر

این اختلال معمولا در سنین یک تا سه سالگی در کودکان رخ می نماید، و این امکان هم وجود دارد که تا سنین بالاتر مشخص نشود و کودک در برخورد های اجتماعی با مشکل روبرو شود.برای درمان این بیماری دستگاه عصبی هنوز دارویی با نتیجه دهی مورد اطمینان کشف نشده است. اما برخی کار درمانی ها و گفتار درمانی هایی که انجام می دهند بر روند این بیماری تاثیر مثبت می گذارد.گفته می شود که انجام ورزش بر روند این بیماری تاثیر گذار خواهد بود. در ادامه از انجام ورزش های مختلف و مؤثر برایتان می گوییم.جالب است که بدانید ورزش کمک شایانی به کودکان و نوجوانان مبتلا می کند، هوش هیجانی، مهارت های اجتماعی، روابط اجتماعی، اعتماد به نفس و عزت نفس آنها را افزایش می دهد.

چرا ورزش برای کودکان اوتیستیک مفید است؟

ورزش نه تنها از لحاظ جسمی برای اینگونه کودکان مفید چرا که وضعیت جسمی را بهبود می بخشد بلکه از نظر رفتاری، حرکات ناسازگارانه را کاهش می دهد.کودکان اوتیسم به دلیل شرایط جسمی و روحی که دارند سبک زندگیشان به سمت و سوی بی تحرکی می رود، وهمین امر دلیلی می شود برای اینکه آنان به انواع بیماری های متابولیسم، چاقی، قند خون بالا، فشار خون بالا، مبتلا شوند. ورزش می تواند از بروز این مشکلات جلوگیری کند.اما این مزایا فقط به بهبود شرایط جسمی خلاصه نمی شود بلکه تمرینات فیزیکی مخصوصا تمریناتی که در جمع انجام می شود مهارت های اجتماعی، ارتباطی، حرکتی را بهبود می بخشد و رفتار های خود تحریکی و رفتار های کلیشه ای تکرار کننده را کاهش می دهد.

طبق تحقیقات انجام شده ورزش های جمعی به معنای ورزشی مثل فوتبال نیست بلکه ورزش هایی که در جمع انجام شوند مانند پیاده‌روی و شنا، که مهارت های حرکتی را افزایش می دهد و باعث می شود بر نا توانی ها غلبه کنند.چند نمونه از ورزش ها و یا بهتر است بگوییم بازی هایی که برای کودکان مبتلا توصیه می شود را در ادامه معرفی می کنیم؛

• بازی فشار دادن توپ، در این تمرین لازم است که توپ های کوچک و رنگی را به مدت 10ثانیه با کمک یک دست و یا هر دو دست فشار دهد و سه الی 5مرتبه این کار را تکرار کند.
• بازی خراب کردن سازه ها، با استفاده از لگو های خانه سازی و یا جعبه های خالی برجی بسازید و از کودک بخواهید که آن ها را خراب کند مجدداً آن را بسازید تا دوباره خراب کند این کار را تا 3بار تکرار کنید.
• بازی راه رفتن بر روی پنجه های پا، از کودک بخواهید که بایستد و بر روی پنجه های خود به مدت 1دقیقه راه برود از او بخواهید این کار 3بار در روز انجام دهد.
• بازی چرخش دست ها، از کودک  بخواهید در هر حالتی که مایل است ایستاده و یا نشسته دست ها را بچرخاند و به جلو و عقب حرکت دهد. این کار را برای هر دست 10مرتبه و سه بار در طول روز انجام دهد.
• بازی بغل کردن توپ، یک توپ بزرگ را در اختیار کودک قرار دهید و از او بخواهید توپ را بغل کند به صورتی که شکم و سینه کاملا به توپ چسبیده باشد و پاها را برای حفظ تعادل روی زمین قرار دهد و تا جای ممکن توپ را به مدت 30الی 60 ثانیه فشار دهد سپس استراحت کند و دوباره کار را از سر بگیرد و تا سه بار تکرار کند.
• بازی شناسایی اعضای بدن، در این بازی شما نام عضو مورد نظر را می‌برید و کودک مستلزم است که نام عضو برده شده را لمس کند، اگر کودک با اسم آن آشنا نیست و یا درک حرفتان برایش دشوار است، شما می توانید از طریق اشاره کردن به عضو مورد نظر و به صورت تصویری به او نشان دهید.

نکاتی راجع به انتخاب نوع ورزش و سن مناسب برای هر ورزشی

بهتر است که کودکان زیر 8 سال در بازی هایی که کشف و شناخت بیشتری را شامل می شوند شرکت داده شوند مانند بازی با توپ، شنا کردن، پرتاب کردن اشیاء، دویدن و… تا در کنار نشاط آور بودن بازی بتوانند کاملا آزادانه و بدون هیچ گونه چارچوبی رفتار کنند.

در این سن بهتر است که بچه ها وارد ورزش های رقابتی نشوند چرا که وجود بزرگسالان برای اداره مسابقات، و نهایتا اعلام برنده و بازنده در آخر هر بازی باعث بروز نگرانی در وجودشان خواهد شد و حس یاس و ترس از باخت باعث دلزدگی دائمی از هر نوع ورزشی می شود.

اما با کودکان 8الی 10سال با توجه به میزان رشد و در صورت اطمینان داشتن به این موضوع که می توانند با برد و باخت خود در مسابقات کنار بیایند می توانند در مسابقات سازمان یافته ی کوچکی که در مدارس و یا کلاس های آموزشی برگزار می شود شرکت کنند.

کودکان 10 الی 12 سالی که رشد نسبتا خوبی داشته اند و توانایی تحمل باخت در مسابقات را دارند می توانند دایره مهارت های خود را گسترش دهند و در ورزش های متنوع تر و تخصصی تری شرکت کنند، اما این بدین معنا نیست که آن ها توانایی شرکت در ورزش های سنگین مانند کشتی و وزنه برداری را دارند.

کلام پایانی

مسلم است که زندگی کردن با افراد بیمار دشواری های خود را دارد، اما ما امید داریم که با اندکی صبر و حوصله و همکاری والدین، توانایی های کودکان اوتیسم نیز بالا برود و از زندگی لذت کافی را ببرند.

شاد و تندرست باشید.