تاریخچه اسب سواری

سوار کاری از جمله ورزش های با قدمت بالا می باشد که امروزه به یک تفریح تجملاتی تبدیل شده است. تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید تا بیشتر در مورد اسب سواری برایتان بگوییم.

قدمت اسب سواری‌

اگر بخواهید از قدمت سوار کاری  بدانید، باید بگوییم که به زمانی بر می‌ گردد که از اسب برای نامه رسانی و یا در جنگ ها استفاده می شده است.

همه ما اسب را سمبل نجابت می دانیم و این شگفت آور است که سه هزار سال قبل از میلاد مسیح اسب از جمله حیوانات وحشی بوده است که انسان ها کمر بستند برای اهلی کردن آن، البته برخی از باستان شناسان با توجه به شواهدی که یافت کرده اند، بر این باور هستند که رام کردن اسب به شش هزار سال قبل از میلاد بر می گردد. در مجموع بشر برای رام کردن اسب تلاش های زیادی کرده است چرا که اسب حیوانی تیز پا است و هر بار تلاش برای به دام انداختن آن بی ثمر باقی می ماند، تا اینکه موفق به اهلی کردن آن شدند و تا مدت ها از شیر و گوشت اسب استفاده می کردند، پس از مدتی اسب ها را به ارابه میبستند و سوار بر ارابه می شدند چرا که سوار شدن بر اسب‌ های کوتاه قد دشوار بود و اسب از نشستن کسی بر روی کمرش وحشت زده می شد و رم می کرد، تا اینکه پس از تربیت کردن اسبها و اختراع زین و رکاب توسط چینی ها بشر توانست مسافت های طولانی را سوار بر اسب طی کند و همین امر تحولات زیادی را در کشور گشایی های خاورمیانه ایجاد کرد. پس از آن بود که به فکر این افتادند که به تربیت اسب بپردازند، تا در جنگ ها به صورت سواره به پیکار بپردازند، در اواخر قرن پانزده میلادی بود که در ایران باستان از اسب برای اجرای ورزش چوگان استفاده می کردند، اما در آن سال ها هم همچنان از اسب برای انجام امور و شرکت در جنگ استفاده می کردند تا قرن نوزدهم میلادی با ورود ماشین آلات آهنی و صنعتی شدن شهرها، اسب جای خود را به ماشین ها داد، و از آن پس بیشترین موارد استفاده از اسب ها به صورت ورزشی و تفریحی است.

سوار کاری چیست؟

سوار کاری یک رشته ورزشی محسوب می شود که در آن فردی بر روی اسب می نشیند و موظف است که حرکات اسب را تحت کنترل خود قرار دهد، یک سوار کار موفق باید توانایی این را داشته باشد که خود را با اسب متحد سازد، و اعتماد را بین خود و اسب شکل دهد، سوار کاری از آن دسته ورزش هایی است که نیاز به مهارت و دانش خاصی ندارد تنها لازمه ی سوار کار شدن برخورداری از  قدرت بالای روحی و جسمی می باشد. همین امر سبب ساز می شود که کودکان زیر 7سال و بزرگسالان سنگین وزن توان سوار کار شدن را نداشته باشند.

چگونگی شروع سوار کاری‌‌؛

قدم اول برای سوار کار شدن این است که فرد بتواند اسب را به خوبی درک کند و این احساس را به اسب بدهد که هیچ خطری آن را تهدید  نمی کند و سوارکار محافظ آن است،  زمانی که اسب این احساس را به خوبی درک کند اعتماد می کند و به فرمان سوار کار پیش می رود.

این درست است که اسب توانایی صحبت کردن ندارد، پس سوارکار باید به خوبی حرکاتی را که اسب انجام می دهد را درک کند و از آن طریق متوجه حالات اسب شود و حرکات اسب را پیش بینی کند، اسب با استفاده از پاها، گوش ها، و سر خود می تواند به خوبی حالت و احساسات درونش را بروز دهد، مثلا : زمانی که اسب گوش هایش را به عقب خم می کند نشان دهنده بی اعتمادی آن است، اما وقتی که گوش ها را کاملا به عقب بخواباند این معنی را می دهد که اسب به شدت ترسیده و خشمگین است و به محیط بی اعتماد است  و احتمال بروز حمله از سمت آن وجود دارد. سوار کار باید به این حرکت و حرکات دیگر اسب به خوبی تسلط داشته باشد.

از انواع مسابقات اسب دوانی بدانید‌‌؛

• مسابقه یورتمه، که در آن سوار کار سوار بر ارابه و یا خود اسب است و باید مسافتی را طی کند و اولین نفر شود در این نوع از مسابقه به هیچ عنوان اسب نباید بتازد چرا که تاختن اسب سبب بیرون راندن آنها از دور مسابقات خواهد شد.
• مسابقه تاخت، همانطور که از نامش مشخص است در این مسابقه اسب باید به تاخت برود و به هدف که اولین شدن است برسد، برخی از مسابقات تاخت با مانع برگزار می شود که با توجه به نوع موانع موجود مسابقات تغییر می کند. مسافتی که در این مسابقه باید طی شود بین 1600تا 2400 متر می باشد.
• مسابقه ارابه رانی، در این مسابقه اسب در سه مرحله مورد ارزیابی و سنجش قرار می گیرد در مرحله اول که درساژ نام دارد اسب حرکات و رفتار های خود را به نمایش می گذارد، در مرحله دوم که ماراتون نامیده می شود سرعت و توان جسمی اسب مورد بررسی قرار می گیرد این مرحله دارای زمانبندی و موانع طبیعی و مصنوعی می باشد، در مرحله سوم، اسب باید از راه هایی که طرفین آن را با توپ پوشانده اند بگذرد، این حرکت باید در بازه ی زمانی تعیین شده و بدون افتادن توپ ها انجام شود.
• درساژ، در این مسابقه ارتباط میان سوار کار و اسب سنجیده می شود، بدین گونه که سوار کار و اسب وارد زمینی مستطیل شکل می شوند و تکنیک ها و حرکات نمایشی خود را به اجرا در می آورند، در این مسابقه تمام تلاش سوار کار بر این است که هدایت اسب را به صورت مخفیانه انجام دهد، و داوران با دقت نظر بر حرکات آنها بین صفر تا ده امتیاز را به هر کدام از شرکت کنندگان اختصاص دهند.
• پرش با اسب، که شباهت زیادی به مسابقات درساژ و استقامت دارد و از متداول ترین مسابقات بین سوار کاران جهان می باشد.
• مسابقات استقامتی، در این نوع از مسابقه مسافتی حدود 20تا 160کیلومتر را طی یک روز و گاهاً دو روز باید طی کنند، که بهتر است سوارکاران از اسب هایی با نژاد عرب که جثه ای کوچک و بدنی مقاوم دارند و یا اسب هایی با نژاد انگلیسی که سرعتی تر هستند استفاده کنند.

سوار کاری در ایران؛

سوار کاری در ایران قدمت زیادی دارد، چرا که از جمله مهارت هایی می باشد که یاد گیری آن به مسلمانان توصیه شده است.  اما به عنوان یک رشته ورزشی در چند دهه اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است و باشگاه های زیادی برای این ورزش تأسیس شده است، و بانوان زیادی علاقه مند به این رشته ورزشی شده اند. با تمام این تفاسیر سوار کاران ایرانی هنوز موفق به کسب مقامی در سطح جهان نشده اند.

کلام آخر

در آخر باید عرض کنیم که این ورزش کهن امروزه نه تنها به عنوان یک رشته ورزشی بلکه به عنوان یک تفریح خوب و سالم بسیار مورد توجه قرار گرفته است و حتی با وجود هزینه زیادی که باید برای آن تقبل کرد طرفداران زیادی را به سوی خود جذب می کند.